“เสียงรถยนต์เร่งเครื่อง เสียงซอกแซกของคนที่เดินผ่านไปผ่านมา และทุกเสียงของความวุ่นวายพลันถูกดูดกลืนหายไปสนิท เหลือเพียงเสียงนกร้องจิ๊บๆ และใบไม้ที่สั่นไหวไปสายลม แสงแดดสีทองถูกกรองให้เบาบาง เหลือเพียงความอุ่นสบายรอบกาย ลมเย็นพัดโกรก หอบความชุ่มฉ่ำมาโอบกอดเบาๆ ชวนให้ล้มตัวลงนอนเล่นข้างต้นไม้ใบหญ้าที่พริ้วไหวเป็นจังหวะ ราวกับเต้นรำอย่างเพลิดเพลินอยู่กลางสวนกว้าง” เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งเคลิ้มไป นี่ไม่ใช่บทบรรยายในนิยายละเมียดละไมเล่มไหน แต่เป็นสัมผัสแรกที่ไม่ว่าใครได้ทะลุมิติผ่านปราการแก้วใสที่ก่อตัวจากอิฐแก้วเรียงรายโอบล้อม secret garden น้อยๆ เอาไว้ภายใน เป็นต้องรู้สึกกันหมด!
